لزوم مدیریت آبگیرهای موقت بهاره جهت حفاظت از تنوع زیستی

آبگیرهای موقتی، زیستگاه های آبزی پراسترس برای فون و فلور متنوع موجود در آنها هستند. این آبگیرها معمولاً کم عمق بوده و می توانند زیستگاه موقتی برای تغذیه و تولیدمثل گونه های پرندگان مهاجر به ویژه  فلامینگوها باشند. این مناطق معمولا برای توسعه کشاورزی و شهر نشینی تخریب شده و روزبروز از تعداد آنها کاسته می شود. امروزه فعالیت در آبگیرهای بهاره، توسط اهالی، بدون مدیریت صحیح و پایه علمی صورت می گیرد که ضرورت دارد این گونه دستکاری های بشر به حداقل رسانده شود. از بین رفتن آبگیرهای بهاری و به تبع آن نابودی موجودات زنده آن، موجب شده برخی از گونه های گیاهی و جانوری آنها در فهرست  موجودات در معرض خطر انقراض گونه ای قرار گیرند. به منظور حفظ تنوع زیستی این آبگیرها، لازم است اقداماتی انجام شود که در این مقاله مورد بررسی قرار می گیرد. شیوه های مدیریتی شامل بازدید میدانی برای جمع آوری اطلاعات مربوط به آبگیر، انجام نمونه برداری و آنالیز کامل خاک کف برکه و آب، در تمام طول دوره خشک و پرآبی و تصمیم گیری در مورد مدیریت، حفاظت، برقراری مجدد و بهبود تالاب است. بدین ترتیب، مدیریت میزان صید و بهره برداری از ذخایر بی پوششان و سایر بی مهرگان دارای ارزش شیلاتی ساکن این آبگیرها باید با ارزیابی کارشناسانه مبتنی بر دانش فنی و توجه به حفظ حیات این تالاب ها و  جمعیت های جانوری و گیاهی موجود صورت گیرد. عوامل دیگری از جمله حفظ و نگهداری هیدرولوژی استخر و ویژگی های شیمیایی آب، جلوگیری از ورود سموم و حفظ تنوع ژنتیکی نیز باید مد نظر قرار گیرند.